چرا یادمان های ایران سر افراز ؟

از زمانی که قدرت درک یافتم و توانستم محیط و اطرافم را درک کنم. احساس وابستگی را نیز تجربه کردم. ابتدا آن را در مادرم متجلی دیدم. و چنان بر دامان او چنگ زدم که او را عزیز تر  از همه کس و همه چیز دانستم. بعد تر فهمیدم که این احساس را کم و بیش به خانواده و دیگر اطرافیان دارم.در مدرسه و هنگام تحصیل ، این احساس را نسبت به همشاگردیها و معلمان  نیز در خود یافتم. در همان مدرسه بود که با شاهنامه این کتاب سترگ آشنا شدم . و خیلی خوب پیام آن را درک کردم . فردوسی بوضوح فریاد می نمود و می گفت اگر ما پرورش یافته دامان مادر خود هستیم. سرزمین مان ایران و تاریخ پر گهر آن نیز مام همه کسانی ست چون ما که در دامان آن پدید آمده و رشد نموده ایم. پس باید آن رانگهبان بوده و استوارش داریم .

 با این اندیشه دست بکار شدم و تلاش نمودم . گامی در رسیدن به این وظیفه و هدف بر دارم. پانزده ساله بودم که اولین کتابم را با نام مورچه و دانه گندم به دست نشر سپردم . و به فرزندان ایران تقدیم نمودم . شاید پدر ، مادر و یا برادر شما که در آن روزگار کودک و یا نوجوانی بودند. این داستان را بیاد داشته باشند. مورچه ای که برای حفظ خانواده تلاش فراوانی از خود بخرج داده و سعی در سیانت از خانه خود را دارد.با این کار تلاش می کردم تا به سهم خویش جا پای فردوسی بزرگ بگذارم. 

آب قلزم را اگر نتوان کشید      هم به رفع تشنگی باید چشید

 من با بضاعت خویش وارد این عرصه شده و قریب به دویست قصه از جمله قصه های شهرزاد قصه گو را که بر گرفته از ضرب المثل ها ، اندرز ها و پند های پدرانمان  بود به دست نشر سپردم.

هرچند تاثیرات این نوشته ها را بعد ها در جای جای ایران  دیدم. اما نشد آنچه که فردوسی کرده بود. چون اکنون  به لطف دوستان خود نیز حتی نسخه از این همه تالیف و اقتباس را ندارم. بعبارتی هیچیک عمری ماندگار نیافتند. آنچنان که شاهنامه ابدی گشت .

 بنا های آباد گردد خراب                   زباران واز تابش آفتاب

پی افکندم از نظم کاخی بلند              که از باد و باران نیابد گزند

بسی رنج بردم در این سال سی         عجم زنده کردم بدین پارسی

 پس همواره در این اندیشه بودم . که چگونه می توانم. کاری کنم. که مانند شاهنامه و حکیم طوس نام و یاد ایران را هماره در ذهن ابناء بشر زنده و جاوید سازم.

.... و اینگونه بود که بسیار اندیشیدم . بسیار تلاش نمودم. رایزنی های گوناگونی را با بزرگان و دلسوزان ایران به انجام رساندم. تا در سال 1384خورشیدی اندیشه ای در ذهنم شعله بر فروخت. با خود اندیشدیم. اکنون وقت آن است تاریخ ایران یکبار دیگر در گوش فرزندان ایران از اکنون تا فردا های دور به قوت و قدرت باز خوانده گردد. و کاغذ کوچکتر و سست تر از آن است که عمری طولانی نماید.

یکم به اندیشه ساختن سنگ نبشته  افتادم . اما آن را سخت و سنگین یافتم ، در روزگار پر سرعت و کوچک امروز و فردا.

 نهایتا در یک پروسه منطقی ، ماده استراتژیک گذشته های دور که تاریخ را با آن تقسیم می کنند و امروز نیز هنوزکارکرد های فراوان خود را داراست ، یعنی فلز خود نمایی کرد. دانستم برای ماندگار نمودن نام ایران باید ، تاریخش را بر فلز حک نمود. پس دست بکار شده و در طول سالهای ازپس هم رفته بخش عمده ای  از همت خود را مبذول اجرای این پروژه نمودم . و نتیج آن این است که می بینید.

و آنچه به زودی انجام خواهد  شد.